Ten blog jest o WYSPIE. WYSPIE, na której sobie mieszkamy. WYSPIE fascynującej, pięknej i niesamowitej. WYSPIE, na której znajwiska wymykają się jakiejkolwiek wiedzy, nauce i zdrowemu rozsądkowi...

1 marca 2013

Walizki na sranie

Autorem tego, dosyć oryginalnego, stwierdzenia jest moja mama. Przypomniałem sobie o nim robiąc ostatnio zakupy w Tesco i rechotałem do swoich myśli tak, że ludzie patrzyli się jak na kretyna.

Ale po kolei.

Pojechałem na zakupy to Tesco. To bolesne dla mnie i przykre przeżycie zostawia zawsze nieusuwalne piętno i poddaje mnie nieludzkim torturom - nienawidzę zakupów. Jak dodam do tego badziewie, które można tam zakupić za ciężko zarobione pieniądze, troglodytów tarasujących perfekcyjnie swoimi wielkimi doopami każde przejście i półgodzinną kolejkę do każdej kasy - robi mi się niedobrze.

OK, skompletowałem te cholerne zakupy i pomknąłem do kasy. Wkurzony dodatkowo, bo trafił mi się wózek z jednym kwadradowym kołem. Gdyby wszystkie były kwadratowe - byłaby kupa śmiechu. A tak denerwujące barachło toczyło się przede mną robiąc "łoń łoń łoń" i dzwoniąc zakupionym piwem. Dowlokłem się do kasy i odstałem swoje skracając sobie czas oczekiwania na moją kolejkę niesamowicie zamującym czytaniem oferty ubezpieczeń domów, aut, telefonów, dzieci, zębów, psów, krokodyli i cholera wie jeszcze czego. Brakowało tylko możliwości ubezpieczenia swojego ubezpieczenia, ale Tesco na pewno wkrótce uzupełni swoją ofertę.

JEST!!! Teraz ja!!!

Zwykła procedura polegająca na upchnięciu tego całego majdanu w miliard worów, z których w co trzeciim na pewno rozerwie się dno, a w co trzecim urwie jedno z uch - i płacimy haracz. Dostałem śliczny paragon obwieszczający, że będąc niesamowicie sprytnym obywatelem, właśnie zaoszczędziłem 17 pensów wydawszy 140 funtów. "Jes"!!! Oczywiście oprócz rzeczonego paragonu pani w kasie wręczyła mi około półtorej tony inszego badziewia, które normalnie pieczołowicie utylizuję w pierwszym napotkanym koszu. Ale tym razem spojrzałem i ... wybuchnąłem śmiechem.

Otóż dostałem nie mniej ni więcej ... SZEŚĆ kuponów na walizki.

Tesco daje swoim ukochanym klientom kupony na najmniej potrzebne w tej galaktyce rzeczy. Albo najbadziewniejsze ich odmiany. Jednym z takich rarytasów, który można dostać - są walizki. Takie plastikowe, najczęściej z kółkami (o gwarantowanym przebiegu 1.5 m), rozkładaną rączką (którą można obciąć sobie palec) i z reguły sprzedawane po dwie: mała i jeszcze mniejsza. Służą do latania. No to jest oczywiste - jak się gdzieś leci samolotem to trzeba coś takiego mieć. Linia lotnicza wtedy w porozumieniu z lotniskiem daje absolutną gwarancję zniszczenia tego czegoś w którymś z momentów Twojej ekscytującej podróży.

Dostałem kuponów na takie walizki w Tesco chyba z dziesięć. Ale nigdy sześć na raz!!!

Wyobrażam sobie to spotkanie gdzieś Na Szczycie w Centrali Tesco. Poważni menedżerowie, prezentacja w PałerPojncie i dużo kawy. Starszy i szanowany prezes (tutaj się mówi CEO): "Musimy klientów ściągnąć do nas promocją!!! Jakieś propozycje?". Zrywa się jakiś młody z obłędem w oczach: "Damy im kupony na walizki!!!!!!!!!!!". Wszystkim wydłużają się miny. Prezes: "Ekhm... Eeee, to już było w tym roku pięć razy". Młody nie odpuszcza: "Ale teraz damy im walichę za każde wydane 20 funtów!!! I tak przecież nikt nie kupi więcej niż jednej!!!". Narada nabiera tempa - rozentuzjazmowany aktyw dochodzi do konsensusu i wydaje działowi marketingowemu nalepienie wszędzie gdzie popadnie obrazka ślicznej niuni z plastikowymi zębami i cyckami taszczącej wielkie walichy szczerząc się jak koń Kmicica, a dział IT dostaje polecenie wpisania promocji w system. Taaaa, zaczynaja się dyskusje: "A co jak ktoś wyda 18 funtów? Nie powinien dostać walizki, ale jak to napisać? Hmm....". "No a jak ktoś wyda 419.86 funtów to co ma dostać?". "A jak ktoś kupi walizkę to mamy mu dać kupon na następną czy zabrać tamtą?". "Aaaa!!! Anulowałem sprzedaż i system chciał wydać minus cztery walizki i się powiesił!!!". Śliczne.

Cała ta sytuacja przypomniała mi bardzo dawne czasy kiedy razem z rodziną oglądaliśmy "Koło Fortuny". To były bardzo inne czasy - chłonęliśmy wszystkim czym się dało nowy i śliczny niedawno jeszcze niedozwolony zachodni świat z czego się tylko dało. Nawet stopień gniotowatości sraniutkiego teleturnieju gdzie najtrudniejszym zadaniem było rozwiązanie krzyżówki z dwoma 4-literowymi hasłami albo odpowiedzenie na pytanie typu: "Duży fiat jest: a) mały, b) duży, c) nie jest", nie był w stanie oderwać nas od ekranu. I w tym teleturnieju za rozwiązanie krzyżówki albo udzielenie odpowiedzi dostawało się pierdylion wirtualnych złotych na swoje "konto". Można za to było zrobić "zakupy w sklepie Koła Fortuny". Uszczęśliwieni i wyszczerzeni gracze wybierali oczywiście najbardziej pożądane rzeczy typu: "To ja poproszę komplet korkociągów za pół pierdyliarda". Albo "Wezmę zestaw kosmetyków "Dla Niego" za pierdyliard. Mam już trzy, ale wezmę jeszcze ten.". Szczytem wszystkiego były ... tak, zgadłeś - walizki. Wyglądające jota w jotę jak te z Tesco były łupem, na który najbardziej rzucali się podekscytowani gracze. "To ja wezmę walizki za trzy pierdyliardy". "Poproszę zestaw luksusowych walizek za cztery i pół pierdyliarda. Mam już dwa inne zestawy, ale tamtego jeszcze nie mam". Wysokość kwot i kompletny bezsens zakupów orały nam bruzdy w mózgach. Najbardziej wkurzona była moja mama wykrzykując za każdym razem "NA SRANIE IM TE WALIZKI???!!!". I tak zostało - "walizki na sranie".

To były dawne czasy i przestaliśmy już dawno być "kapitalistycznymi dziewicami". Na knota typu "Koło Fortuny" nikt nie spojrzy (a na pewno nie my). Ale coś zostało nawet na dalekiej WYSPIE.

No więc, Tesco, NA SRANIE MI TE WALIZKI???!!!

Brak komentarzy: